ALEVUURN Hans Mellendijk

Verzónken de trilling

van zink, zingen in aleton.
De strónt kru-jend langs de
beume.

Schrag'lend, richtend, klotsend
in een strabanten slag
gotte ik vruchtbaorheid
op ’t land.

Stinkend, riekend veurjaor
lóch van vergangen loof
rotte eier, soeterend
de rand.

Kersepit, wc-papier
en ’n flauw vermoden
van iets met deerns, ‘n dames
verband.

Prut, de drellen van flut
lappen tiggen ’t bloden,
gingen feitelek baoven mien
verstand.

’t Zol nog effen duren,
da’k van dat alles wist .
Van de akkers en de
streume.