Foto: © Carice van Houten
brengen kamerolifanten dreunend op de beats
van porseleinen planten en springen over eigen
schaduw heen; speerpuntoverstijgend de actie
in verviptentisering van contextuele kenmerken.
Aan de voorkant van de skyboxificatie oormerken
de oogkanten van het probleem en zetten een stip
aan de horizon in een duurzame dynamiek die
de eigen verantwoordelijkheid op een eerlijk verhaal
nemen, in de eigen kracht staan in je aandachtsgave.
De piketpaaltjes worden uitgezet en de opklaringen
slippen dicht met bewolking die bandbreedte gunnen
om zo aan de knoppen te kunnen blijven draaien
met langloop bonus op kreupele kip en oprotpremies
te kust en te keur helder, klip en klaar als koude thee.
Gemorst op de nieuwe vloer van het zorgstelsel dat
hypotekisch het hele kaartenhuis meesleurt in een
onvoorwaardelijke onderhandelingsspiraal dat nog
jaren na zal dreunen in het vaderlandse zwart-wit
denken dat toch al gekleurd van alle kanten kabaalt.
Radiostilte in het zorgverzet die tefalpoliticus aan
wie niks beklijft rake klappen verkoopt, spekkopers
dansen nivellerend de nacht in die zal gaan bloeden
en bruggen slaat naar nieuwbouw op pijlers die staan
als palen boven water waarop ras gebouwd kan worden.
Een breiwerk dat moet worden uitgehaald en opnieuw
op de pennen gezet dat dan wellicht chocola oplevert
waar de honden worst van lusten en dan menig koe de
waarheid spreekt waar we al jaren op wachten en die
de inkomensonevenredigafhankelijke zorgpremie stopt.
De denivellering op gang kan brengen van het huidige
nivelleringsniveau, zo snel kan het gaan, dat moeten we
niet willen, ademt offers van mensen die zorgen hebben,
doorbraken worden aangetrokken in platgeslagen rotten,
door pindakaasfabriekregelaars; het land naar de knoppen.
Gepubliceerd in Poëziepuntgl 1, 2013, Krakatau 2013,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten