Winterets
Ik mieg ów name in de snee.
Sierlijk slakkert de gaele straal,
letters net laesbaor, neet egaal.
Produkt van bier en kolde thee.
Ik mieg mi’j de twiefels uut 't lief.
Mos i’j nów achter den ander,
Wi’j bunt toch met mekander?
Blief i’j wal bi’j mi’j? I’j tochteg wief.
Ik mieg kletterend ‘t zalte nat.
Jao, an ‘t mieren en an ‘t massen.
Mietereg, w-ik neet minnezieren.
At ze dit, at ze dat, ‘t is mi’j wat.
Ik mieg mi’j de zörge uut de kop.
‘k Wet wal zeker, i’j fitterkónte.
Dans maor allene in de róndte.
Leefde loop toch fót, rot toch op!
Ik mieg etsend ów naam te pletter.
Mismudeg zeik ik op alles.
I’j en ik, neetes of walles.
Spetter, … jao hetter de zwetter.
Stik toch wicht, mien ónmanierlek lot.
Zwiemeleg en lamlendereg,
hampeleg en basbendereg,
Jao, zoep ik mi’j de goed wies kapot.
Schraggelend bun'k mi’j zelf töt last.
De snee verschaoven töt bargen.
Deur ‘t raam de volgende margen.
Zie-k gelukkeg dat 't deujt as bast.
Mien heufd döt nog ónmundeg wee.
Gepubliceerd in De Moespot | 49ste jaorgang no. 210 | juni 2006
Geen opmerkingen:
Een reactie posten