De grote weidse blik. De eerste dag gong 'k
mangs zovölle meuglek baovengronds.
Blok nao blok telkens de Empire State
as karktoorn uut mien darp. Da 'k moor weet
woor 'k bun en woor 'k zal gaon. Central Park
as De weide van Garritsen. Zaagmolenpad
biestert Broadway. Het aevenwicht moor dan anders.
Jao, 't gif wat dee weide van Garritsen
de rikkenspöste teikent 't olde land
dat spoort naor de kern; Laurentiuskark.
Lente pinkt liepend de vreugdetraone weg
pinkenballet in warvelend schouwtoneel.
's Zommers 't gres as hoor óp de hónd
malend de beeste zwart bónt.
't Blaag zöt zweefmöllens dreijen.
Harfst kleurt greune weide in de zonne gold.
Afstarven; de butte bunt mangs waterkold.
‘s Winters horvelt de kinder achter de stool
in vallen en opstaon de toekomst integen.
Vergli-jende veurtgang; scharpe snee nao snee.
Achter mi-j; weit de wind zingend deur coulissen
wachtwanden veur slagmaols ni-je avonturen.
Ankomst dat ok weggaon weer is.
.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten