25-07-2013
STILTE NIET DOOR WITREGEL GEBAARD | Hans Mellendijk
Stilte niet door witregel gebaard.
Maar eerder aarzelend in vaart,
fluisteringen ingebed.
De bewoners spreken er een andere taal.
Murmelende beken, komen er op verhaal,
verletteren tot verlet.
4 januari, onderdeel van Estafettegedicht t.g.v. Gedichtendag 2007
JIJ I-J | Hans Mellendijk
Beeld: © Mark Raetz
Jij I-jPoging tot paard
uit zich in kribbe.
Verse nieuwigheid
springt van haverkist.
Przewalskipaarden? Polka
in de uiterwaarden weldra
mijn ziel overstroomt.
Mijn hart komt op stoom.
Verstruiking weggeknipt.
Heb het vers zodanig vertimmerd,
dat onder ogen tranen lopen.
Niet voor verdriet gezwicht.
Haronder löp ’t water,
liepend van vreugd.
Schakel aover op andere deugd.
Mien harte bonst, ja batert.
Poging töt peerd
uut zich in kribbe.
Verse ni-jegheid
sprunk van haverkiste.
’n Spróng haperingen
rólt aover de lippen,
en ’t bli-je liepen
geet aover in zingen.
I-j, mi-j, wi-j
köttelt naor wieter doornopper.
Stikke bli-j
streumt wi-j in mekare aover.
uit zich in kribbe.
Verse nieuwigheid
springt van haverkist.
Przewalskipaarden? Polka
in de uiterwaarden weldra
mijn ziel overstroomt.
Mijn hart komt op stoom.
Verstruiking weggeknipt.
Heb het vers zodanig vertimmerd,
dat onder ogen tranen lopen.
Niet voor verdriet gezwicht.
Haronder löp ’t water,
liepend van vreugd.
Schakel aover op andere deugd.
Mien harte bonst, ja batert.
Poging töt peerd
uut zich in kribbe.
Verse ni-jegheid
sprunk van haverkiste.
’n Spróng haperingen
rólt aover de lippen,
en ’t bli-je liepen
geet aover in zingen.
I-j, mi-j, wi-j
köttelt naor wieter doornopper.
Stikke bli-j
streumt wi-j in mekare aover.
Gepubliceerd met eervolle vermelding in Taalgrens voorbij, uitgave naar aanleiding van de VU Poëzieprijs 2008 | De Moespot | 51ste jaorgang no. 217 | meert 2008 | Trouw dicht in de buurt - bundel Gelderland - 8 februari 2010 | de Gelderlander. Eerbetoon aan de rivier | 01-07-2017
ONE SMALL STEP | Hans Mellendijk
Eerste weurde: ae ao dets.
Kae, tà dà, dò i-j dò wan.
Wiele wieter: Kroep 's maol
‘n end hiernòpper. Nog gin step
manges in zicht. Jao pot vor
dree op-ens, heur ik pàp-a.
’n Hele tràe, lek ’t wal, man!
Tommel, tommel.
Schraggel, schraggel.
Langs de boxespielen.
Langs de kastemuren.
Hampel, hampel.
Vallen en opstaon.
Weer in de zökke kommen.
Waggeleg staon. I-j dò wan.
Tunteleg steet 'n giant-
isch óndog daor. En ik liep
träöns haronder. Bli-j pot vor
Wiele wieter: Kroep 's maol
‘n end hiernòpper. Nog gin step
manges in zicht. Jao pot vor
dree op-ens, heur ik pàp-a.
’n Hele tràe, lek ’t wal, man!
Tommel, tommel.
Schraggel, schraggel.
Langs de boxespielen.
Langs de kastemuren.
Hampel, hampel.
Vallen en opstaon.
Weer in de zökke kommen.
Waggeleg staon. I-j dò wan.
Tunteleg steet 'n giant-
isch óndog daor. En ik liep
träöns haronder. Bli-j pot vor
dree. Ik 'n vòlgrujde man.
Dò potwortel, wiereg kind!
Tommel, tommel.
Waggel, waggel.
Los van stool töt an stoof.
Los van stoof töt an stool.
Dröttel, dröttel.
De tied integen.
Ik nem ‘m weer bi-j de hand.
'n Kleine trad veur 'n kearl.
’n Grote vlòg veur 't kind.
Met dank an Neil Armstrong
Dò potwortel, wiereg kind!
Tommel, tommel.
Waggel, waggel.
Los van stool töt an stoof.
Los van stoof töt an stool.
Dröttel, dröttel.
De tied integen.
Ik nem ‘m weer bi-j de hand.
'n Kleine trad veur 'n kearl.
’n Grote vlòg veur 't kind.
Met dank an Neil Armstrong
Gepubliceerd in De Moespot | 44e jaorgang no. 192 | december 2001
DE REKKENING | Hans Mellendijk
'n protestleed
Mi-j duch waes zuneg op moder eerde.
Schalt eenvoudeg nae!
Gin mitsen en maren
rond schalliegas of ...
dan lever efkes windmöllesverdreet
in afwachting van mooi-re zónpanelen.
ALEVUURN Hans Mellendijk
Verzónken de trilling
van zink, zingen in aleton.
De strónt kru-jend langs de
beume.
Schrag'lend, richtend, klotsend
in een strabanten slag
gotte ik vruchtbaorheid
op ’t land.
Stinkend, riekend veurjaor
lóch van vergangen loof
rotte eier, soeterend
de rand.
Kersepit, wc-papier
en ’n flauw vermoden
van iets met deerns, ‘n dames
verband.
Prut, de drellen van flut
lappen tiggen ’t bloden,
gingen feitelek baoven mien
verstand.
’t Zol nog effen duren,
da’k van dat alles wist .
Van de akkers en de
streume.
De strónt kru-jend langs de
beume.
Schrag'lend, richtend, klotsend
in een strabanten slag
gotte ik vruchtbaorheid
op ’t land.
Stinkend, riekend veurjaor
lóch van vergangen loof
rotte eier, soeterend
de rand.
Kersepit, wc-papier
en ’n flauw vermoden
van iets met deerns, ‘n dames
verband.
Prut, de drellen van flut
lappen tiggen ’t bloden,
gingen feitelek baoven mien
verstand.
’t Zol nog effen duren,
da’k van dat alles wist .
Van de akkers en de
streume.
SERENDIP IN FLORIBOS - Hans Mellendijk
Serendip in floribos
Verslaopen hei'j ow, sloerige slobber sloddermichelt.
Ow sloeke 'esletten, dreuge van tevölle ònmundig zoepen.
Waor bunt de kouze? Alles verloren in de floribos,
biesterbaant de hande, graaiend naor iets wa'j neet zuukt.
Sektpol, buntgres lik 't wal. Kloeten sökke in 'n Gordiaanse knoop.
Ok nog rökke ligt daor op 'n hoop. Anmaken, 't mot en 't zal.
't Helpt neet wa'j daor ok maor räöst en wa'j daor ok maor vluukt.
Slòmpe water. Slònze zoezekater slabbert, roede wichelt.
Doo'je muuze in de bek. In de mage vuul i-j roepen.
Verknòffelde sporthemde, slok van 't dragen en 't afhangen.
Schraggelen veur de spegel zut e 'n schiwsel. Grauw de wangen.
Anmaken jao. Hoe vlög de tied? Wat hengt daor glinsternd in lòch?
Dat was i-j al jaoren kwiet. Horloge veur 't pòkkelen, äözen.
't Duren neet lange en mangs ha'j een spiksplinter ni-jen 'ekòch.
As 't zuken naor 'n spelde in de heu'jbarg. Allicht?
En der uut ròllen met 'n hitseg ding van 'n wicht.
't Is jao wat! Now he'k tied zat!
Verslaopen hei'j ow, sloerige slobber sloddermichelt.
Ow sloeke 'esletten, dreuge van tevölle ònmundig zoepen.
Waor bunt de kouze? Alles verloren in de floribos,
biesterbaant de hande, graaiend naor iets wa'j neet zuukt.
Sektpol, buntgres lik 't wal. Kloeten sökke in 'n Gordiaanse knoop.
Ok nog rökke ligt daor op 'n hoop. Anmaken, 't mot en 't zal.
't Helpt neet wa'j daor ok maor räöst en wa'j daor ok maor vluukt.
Slòmpe water. Slònze zoezekater slabbert, roede wichelt.
Doo'je muuze in de bek. In de mage vuul i-j roepen.
Verknòffelde sporthemde, slok van 't dragen en 't afhangen.
Schraggelen veur de spegel zut e 'n schiwsel. Grauw de wangen.
Anmaken jao. Hoe vlög de tied? Wat hengt daor glinsternd in lòch?
Dat was i-j al jaoren kwiet. Horloge veur 't pòkkelen, äözen.
't Duren neet lange en mangs ha'j een spiksplinter ni-jen 'ekòch.
As 't zuken naor 'n spelde in de heu'jbarg. Allicht?
En der uut ròllen met 'n hitseg ding van 'n wicht.
't Is jao wat! Now he'k tied zat!
Gepubliceerd in De Moespot | 52e jaorgang no. 223 | september 2009 | Poëziepuntgl - jaargang 7 - nummer 3 - september 2009
STATION VARSSEVELD | Hans Mellendijk
De grote weidse blik. De eerste dag gong 'k
mangs zovölle meuglek baovengronds.
Blok nao blok telkens de Empire State
as karktoorn uut mien darp. Da 'k moor weet
woor 'k bun en woor 'k zal gaon. Central Park
as De weide van Garritsen. Zaagmolenpad
biestert Broadway. Het aevenwicht moor dan anders.
Jao, 't gif wat dee weide van Garritsen
de rikkenspöste teikent 't olde land
dat spoort naor de kern; Laurentiuskark.
Lente pinkt liepend de vreugdetraone weg
pinkenballet in warvelend schouwtoneel.
's Zommers 't gres as hoor óp de hónd
malend de beeste zwart bónt.
't Blaag zöt zweefmöllens dreijen.
Harfst kleurt greune weide in de zonne gold.
Afstarven; de butte bunt mangs waterkold.
‘s Winters horvelt de kinder achter de stool
in vallen en opstaon de toekomst integen.
Vergli-jende veurtgang; scharpe snee nao snee.
Achter mi-j; weit de wind zingend deur coulissen
wachtwanden veur slagmaols ni-je avonturen.
Ankomst dat ok weggaon weer is.
.jpg)
TAO | Hans Mellendijk
Tao is 't laeven
de weg te gaon.
Of i'j nòw in
Jahweh, God, Allah
of Boeddha geleuft.
Of neet.
Gemakkelek is
ander verdreet.
Gepubliceerd in De Moespot | 55e jaorgang no. 233 | meert 2012
ACHTERHOEK | Hans Mellendijk
Beeld: © Pieterjan Duitshof - Hans Mellendijk (Kienholz) | De Huisbode
Een meiboomgedicht voor de top van de krimp.
Om kramp te bestrijden her te bezinnen.
Om er duizenden kansen mee te winnen.
Een moment achteloos rijmend op de timp
geschreven; de landstreek waarvan de naam
zelfs is bedacht door de dichter, sluit er
achter de heuvel het boomtheater
bij, het uitzicht ontsluiten door wel tezaam
te zingen! Wereld in een web geweven,
ik vanuit paradijselijke hoek
het beste van beide kanten zoek.
Glasvezelbekabeld bruisend van leven.
Waer iemand duisent
vreugden soek
Mijn vreugt is in dees' achter-hoek
GEFUNDENES FRESSEN | Hans Mellendijk
Gif mi'j de zommerwind dee waeit langs ‘t gezicht.
Neet de folder dee tegen mien kin anvlög,
zich dwarrelend dringerig mien mond in zög.
Regels vol middenstands culinair gewicht:
'Preuverij, het gastronomisch gebeuren maakt de smaakpupillen los en extra hongerig.
Het is interessant om van de smaakvolle diversiteiten te genieten en daarnaast te proeven van de gezelligheid die er alom heerst. Varkenskoppen gebraden op houtvuur bij modderpoel.
Biggen knuffelen. Varkens schilderen.'
Gif mi'j lever andere taal.
Zovöl woorddiarree döt mi'j kotsen
wet dat seizoenen now gaot botsen.
Heufd maalt naor ‘n steviger maal.
Geef mi'j maor de reuk van bieslook,
gebakken blokjes spek as wierook,
niet laoten schiften is hier wet.
Karnemelk 1.) op bloom 2.) gegotten kost,
siepels slierten, glaezig op elost
in wit dobbelsteentjesvet. 3.)
Gepubliceerd in De Moespot | 52e jaorgang no. 222 | juni 2009
1.) - 0,5 liter.
2.) - 25 gram.
3.) - De karnemelksaus is lekker bi'j broene bonen, capucijners, sla, sperciebonen, gesneden rauwe andievie, op ediend met dampende eerpels.
DE SMID | Hans Mellendijk
21 mei 1950, Kasselder op Sinderen
Veur twillingzuster Willy en veur de dichter in mi-j
Was het den aovend,
dat hie Pegasus
besloog, hum ni-je iezers
gaf um de peerdewelle
- in 'n hoofstamp ontstaon -
stampvutend te huden?
Dat va moe besteeg
en óns verwekken?
Völ later als wi-j iets moeileks vrogen.
Reader's Digest spelde hie as 't best.
Zien Helikón en brón.
Berichten van de Parnassusweg,
in nao oorlogse zón,
dee ok Pegasus als beeldmerk drogen.
JAO/NAE zegel verwiederd van
morele herbewapening.
'n Wakker worden van zoezen en wei-jen
uut Amerikaanse dreumen en bruggen
tussen generaties, spleten töt kleuven.
Zónder smid
hadden de sikkels nooit 'eblonken.
Zónder dichter anders 'eklonken.
Gepubliceerd in De Moespot | 51e jaorgang no. 220 | december 2008
'T SCHRAGGELN EN DE GRAVENS | Hans Mellendijk
't Schraggeln en de gravens
’n Eenzamen oldejaorsaovend
’t deerntjen vaste in de stoefsnee
helemaol alene veur de tv.
En ‘n cola met ’n kick.
Hoo vervaelender de woordgrap
van Groningse kleinkunstler
des te groter de tic
in ’t d’rop volgende lange glas.
Hoo ‘t was, wat e wol, op keldertrap
de vieux kwam wal good van passe.
Dan klokslag twaalf de buurte in
't darp uut, naor Harterink.
Met kammerraode 't ni-jjaor afwinnen
aoveral hette binnen.
Dan hoogste tied. Op Diekman an.
Slakkerend glit e in de graven.
De oorlog is begonnen.
Hee heurt gedonder, geknetter.
De welt kwam e integen.
Herinnerings uut hersenpan gegraven.
Zien heufd kats niks as kadavers.
De welt was jao, vergaon,
’t leren lopen en de gravens.
Hee wet 't now mangs wal better.
Hol 'm uut de gaten.
Gepubliceerd in de Moespot | 53e jaorgang no. 228 | december 2010
24-07-2013
WINTERETS | Hans Mellendijk
Winterets
Ik mieg ów name in de snee.
Sierlijk slakkert de gaele straal,
letters net laesbaor, neet egaal.
Produkt van bier en kolde thee.
Ik mieg mi’j de twiefels uut 't lief.
Mos i’j nów achter den ander,
Wi’j bunt toch met mekander?
Blief i’j wal bi’j mi’j? I’j tochteg wief.
Ik mieg kletterend ‘t zalte nat.
Jao, an ‘t mieren en an ‘t massen.
Mietereg, w-ik neet minnezieren.
At ze dit, at ze dat, ‘t is mi’j wat.
Ik mieg mi’j de zörge uut de kop.
‘k Wet wal zeker, i’j fitterkónte.
Dans maor allene in de róndte.
Leefde loop toch fót, rot toch op!
Ik mieg etsend ów naam te pletter.
Mismudeg zeik ik op alles.
I’j en ik, neetes of walles.
Spetter, … jao hetter de zwetter.
Stik toch wicht, mien ónmanierlek lot.
Zwiemeleg en lamlendereg,
hampeleg en basbendereg,
Jao, zoep ik mi’j de goed wies kapot.
Schraggelend bun'k mi’j zelf töt last.
De snee verschaoven töt bargen.
Deur ‘t raam de volgende margen.
Zie-k gelukkeg dat 't deujt as bast.
Mien heufd döt nog ónmundeg wee.
Gepubliceerd in De Moespot | 49ste jaorgang no. 210 | juni 2006
Ik mieg ów name in de snee.
Sierlijk slakkert de gaele straal,
letters net laesbaor, neet egaal.
Produkt van bier en kolde thee.
Ik mieg mi’j de twiefels uut 't lief.
Mos i’j nów achter den ander,
Wi’j bunt toch met mekander?
Blief i’j wal bi’j mi’j? I’j tochteg wief.
Ik mieg kletterend ‘t zalte nat.
Jao, an ‘t mieren en an ‘t massen.
Mietereg, w-ik neet minnezieren.
At ze dit, at ze dat, ‘t is mi’j wat.
Ik mieg mi’j de zörge uut de kop.
‘k Wet wal zeker, i’j fitterkónte.
Dans maor allene in de róndte.
Leefde loop toch fót, rot toch op!
Ik mieg etsend ów naam te pletter.
Mismudeg zeik ik op alles.
I’j en ik, neetes of walles.
Spetter, … jao hetter de zwetter.
Stik toch wicht, mien ónmanierlek lot.
Zwiemeleg en lamlendereg,
hampeleg en basbendereg,
Jao, zoep ik mi’j de goed wies kapot.
Schraggelend bun'k mi’j zelf töt last.
De snee verschaoven töt bargen.
Deur ‘t raam de volgende margen.
Zie-k gelukkeg dat 't deujt as bast.
Mien heufd döt nog ónmundeg wee.
Gepubliceerd in De Moespot | 49ste jaorgang no. 210 | juni 2006
HERDERSVUURTJE | Hans Mellendijk
een pastorale
Dan in 'n sluimerende slag,
room ik haar bovenkamer af.
Wimpelen de vlaggen vrij?
Heit de sentimenten los, kom!
Plot talmend tekens in me.
Taal biesterbaant 'n wissel.
Wachters beiert in òw stee.
Vast vli-j ik mi-j in ’t gres te neder.
Saksisch smiester ik hetseg in òw oor.
Smeer lispels met mien lippen.
Stift: 'neet dat 't persee nòw mòt.'
Gao'w nòw raps klere doen?
'n Zòchtende zoegende zoen.
Wi-j schoeft de bòkse van 't bekken.
Delle, dale, daldeejt met elkaar.
Flutse, fotse, veugelt met. Ik vaar!
Plòmp.
Zakkend in moerstaal brand ik òw
zoezend schoevend, ‘t zoere zute zaod
achter 't linker schinkenbòt.
gepubliceerd in Poëziepuntgl - jaargang 3- nummer 3 - september 2005
Dan in 'n sluimerende slag,
room ik haar bovenkamer af.
Wimpelen de vlaggen vrij?
Heit de sentimenten los, kom!
Plot talmend tekens in me.
Taal biesterbaant 'n wissel.
Wachters beiert in òw stee.
Vast vli-j ik mi-j in ’t gres te neder.
Saksisch smiester ik hetseg in òw oor.
Smeer lispels met mien lippen.
Stift: 'neet dat 't persee nòw mòt.'
Gao'w nòw raps klere doen?
'n Zòchtende zoegende zoen.
Wi-j schoeft de bòkse van 't bekken.
Delle, dale, daldeejt met elkaar.
Flutse, fotse, veugelt met. Ik vaar!
Plòmp.
Zakkend in moerstaal brand ik òw
zoezend schoevend, ‘t zoere zute zaod
achter 't linker schinkenbòt.
gepubliceerd in Poëziepuntgl - jaargang 3- nummer 3 - september 2005
LE VOYAGE AU RIEN | Hans Mellendijk
Le voyage au rien
De Hoge Venen, Baraque Michel, 29 december 1988
Naarns was e ewest.
Toen ze ‘m d’r naor vroogen.
An 't leste, an ‘t endejaor ’t lief en ’t leed en ‘t wee
d’r uut lopen. Middewinter stappen in Ardennense snee.
In ’t dal deur witte wieve umgeven, de Roerspróng.
Slierten uut de neusgaete, smeltend ies op de tóng.
De wandeling wier ‘m zwoor te mude
van ’t slagmaols stiegen en dan weer dalen.
Mangs onder ’t haspelen de starke verhalen.
De zörge ónder de hakke vermalen.
Maor dan op ens kramp in beide vute.
En toon e ’t andere dal ezeen had, bo wisse.
Met in de wiedte zien harbarg in winterse kleur.
Lonken de dorst naor la bière trappiste
en nam e mooi de richtsten weg binnendeur.
Hee had ’t mangs wal ezeen.
Beren mietereg langs ’t veen.
Aover de opgevroren pómpamp
dan doornopper aover de kamp.
Knaeden deur de dikken drek
polsen e deur ’t water.
’t Lak wal of e steeds wieter
van de kante leep. ’n Gieter,
lekken de schoene. Geklater.
Hee zakken dieper weg. Verrek.
Laot de klok van de barak maor luden.
Zoegend water onder ’t zoerste zoer.
Dan trok e zich d’r uut, ’n hele toer.
Laot ons veur ’n damp en grauw huden.
‘T schoem op de mónd,
zög zich de longen vól,
springend van pól töt pól,
belandende e uutendelek
op harde bevroren grónd.
Toen e de drab van de schoene lilek
tegen de pöste en de prikkels sloeg
aoverdech e de tocht en joeg -
uut ‘t zicht van ‘t lachende volk,
tooschouwers baoven de kolk -
schamperend langs rikkenspöste
kabaats, kaboengs in ’t rónd.
Bloed op de baodem, buten aosem
zöt e zien veurolders daor kieken staon.
Naor zien gehampel in ’t veen, ’t angaon.
Zee joegen de vaarsen vanuut de vassels
de stal uut, ‘t veld op en sloegen
de prikkel tegen de verzenen.
Zee hadden ok met hun verzenen
tegen de prikkel geslagen maor veural
met hun verzenen in het veld estaon
in de pröt gepokkeld en wieter egaon.
En hadden ‘m töt zo wiet ebrach.
Met de verzenen vaste in ’t veld.
Niet wieter ekommen dan Varsseveld.
Naarns was e ewest.
Toen ze ‘m d’r naor vroogen.
Nów jao dan.
In zien heufd was ‘t
één grote gengeleri-je,
op zien best.
Naarns was e ewest.
Toen ze ‘m d’r naor vroogen.
An 't leste, an ‘t endejaor ’t lief en ’t leed en ‘t wee
d’r uut lopen. Middewinter stappen in Ardennense snee.
In ’t dal deur witte wieve umgeven, de Roerspróng.
Slierten uut de neusgaete, smeltend ies op de tóng.
De wandeling wier ‘m zwoor te mude
van ’t slagmaols stiegen en dan weer dalen.
Mangs onder ’t haspelen de starke verhalen.
De zörge ónder de hakke vermalen.
Maor dan op ens kramp in beide vute.
En toon e ’t andere dal ezeen had, bo wisse.
Met in de wiedte zien harbarg in winterse kleur.
Lonken de dorst naor la bière trappiste
en nam e mooi de richtsten weg binnendeur.
Hee had ’t mangs wal ezeen.
Beren mietereg langs ’t veen.
Aover de opgevroren pómpamp
dan doornopper aover de kamp.
Knaeden deur de dikken drek
polsen e deur ’t water.
’t Lak wal of e steeds wieter
van de kante leep. ’n Gieter,
lekken de schoene. Geklater.
Hee zakken dieper weg. Verrek.
Laot de klok van de barak maor luden.
Zoegend water onder ’t zoerste zoer.
Dan trok e zich d’r uut, ’n hele toer.
Laot ons veur ’n damp en grauw huden.
‘T schoem op de mónd,
zög zich de longen vól,
springend van pól töt pól,
belandende e uutendelek
op harde bevroren grónd.
Toen e de drab van de schoene lilek
tegen de pöste en de prikkels sloeg
aoverdech e de tocht en joeg -
uut ‘t zicht van ‘t lachende volk,
tooschouwers baoven de kolk -
schamperend langs rikkenspöste
kabaats, kaboengs in ’t rónd.
Bloed op de baodem, buten aosem
zöt e zien veurolders daor kieken staon.
Naor zien gehampel in ’t veen, ’t angaon.
Zee joegen de vaarsen vanuut de vassels
de stal uut, ‘t veld op en sloegen
de prikkel tegen de verzenen.
Zee hadden ok met hun verzenen
tegen de prikkel geslagen maor veural
met hun verzenen in het veld estaon
in de pröt gepokkeld en wieter egaon.
En hadden ‘m töt zo wiet ebrach.
Met de verzenen vaste in ’t veld.
Niet wieter ekommen dan Varsseveld.
Naarns was e ewest.
Toen ze ‘m d’r naor vroogen.
Nów jao dan.
In zien heufd was ‘t
één grote gengeleri-je,
op zien best.
Gepubliceerd in De Moespot | 51e jaorgang no. 217 | meert 2008 | Trouw in de buurt - bundel Buitenland - 8 februari 2010
EMPENSLAG | Hans Mellendijk
Detmold, zommer 1979
De zommer in onze köppe zong.
In een tied da’k meer roepen
dan pannevögel in de boek vulen
a’k oaver de götte naor Duutsland zol.
’t Land was de herfst nog neet veurbi-j.
Af ‘eslotten veur al wat vrömd gong.
Wieter en wieter van Wenters jao.
Veurbi-j Münster zollen wi-j gaon.
In de wiete zagge wi-j ‘m al staon.
Op ’n bulte de Germaanse trots.
Wi-j vulen alleen maor kots.
Hermannsdenkmal went maor neet.
Denk daor maol ’s good aover nao.
Hermann met de rugge naor ons toe ekeerd.
Wi-j vli-jden ons neer in ’t gres van Detmold.
En zagen onze ogen, alleen maor gold.
Krioelen opens duzenden empen in ’t rond.
Gin Hermannslag maor ’n empenslag woedt.
Kats in de biesterbaan. Wi-j in de blote kont.
De dekkens vlot uut eklopt, jökkende hoed.
De klere weer an, want ‘t wier ons kold.
Weer op huus an. Op Wenters terug esmeerd.
De weg kwiet in vi-jandelijk gebied.
De zommer in onze köppe zong.
In een tied da’k meer roepen
dan pannevögel in de boek vulen
a’k oaver de götte naor Duutsland zol.
’t Land was de herfst nog neet veurbi-j.
Af ‘eslotten veur al wat vrömd gong.
Wieter en wieter van Wenters jao.
Veurbi-j Münster zollen wi-j gaon.
In de wiete zagge wi-j ‘m al staon.
Op ’n bulte de Germaanse trots.
Wi-j vulen alleen maor kots.
Hermannsdenkmal went maor neet.
Denk daor maol ’s good aover nao.
Hermann met de rugge naor ons toe ekeerd.
Wi-j vli-jden ons neer in ’t gres van Detmold.
En zagen onze ogen, alleen maor gold.
Krioelen opens duzenden empen in ’t rond.
Gin Hermannslag maor ’n empenslag woedt.
Kats in de biesterbaan. Wi-j in de blote kont.
De dekkens vlot uut eklopt, jökkende hoed.
De klere weer an, want ‘t wier ons kold.
Weer op huus an. Op Wenters terug esmeerd.
De weg kwiet in vi-jandelijk gebied.
LACHGAS | Hans Mellendijk
rikraodend
de kosmos
ja, komisch
'n goocheltruc
van Tommy Cooper.
'n wind
'n oerknal.
Bang!
Uutdi-jend
vuurwark.
Melkweg
meuglek
doornao
-geliek
Alladin
terug in de
melkflesse-
weer
verdwienend.
Gepubliceerd in De Moespot | 52ste jaorgang no. 221 | meert 2009
SCHWARZE LÖCHER | Hans Mellendijk
Oberhausen, Gasometer, 18 april 2008
bi-j 'n lecht-klank kunstwark van Christina Kubisch
bi-j 'n lecht-klank kunstwark van Christina Kubisch
Landmark
in ‘t
land der
Marken.
In de oren
deep geruus.
Euro’s
construeerden
heelal op eerde.
Heelal op eerde
deepte in umhoog
zwart gat, nevel zaog
óns de sterren in.
Bi-jnao thuus.
LOF IN DE KOP | Hans Mellendijk
Psalm 119, zommer 2007
Met lof, eerste prijs Dicht(er) uut de buurt, Staring Instituut februari 2010.
Rooftocht, ri-jen jatwerk onvergetteluke regels uut Achterhookse Nedersaksische poëzie
pedalend op de weurde kom ik vrögger integen. um ’t eaven
‘kwil neet klagen ‘tkump neet as boezenwind, óngeleagen
op de lange weg waor ooit oom bertus op weg naor de hof van de wiersse
-rodendrons bleuien in kleurenpracht- in mei ’t geurend lot
hee vertellen op den langen weg ’t was veur mien jònge oren ‘n openbaring
op -in d’n volksmond- psalm 119 - hee ok ontzag borg veur dichter staring
op weg naor vorden via reurle zekers sindsdien da’k d’r an denken mot
parallel daoran de veengötte. niks anders dan feiteluk ’n dichtader
want deur denzelfden dichter hierveur indachtig in opdracht egraven. ‘t water
streumt nòw van slinge naor berkel maor vanwege ’t gedicht krang andersumme
dan görgelt prutjend fiene kreuntjes
ne kikvors odinkt oet ‘t nat
de zunne höltert aover ‘t water
de bli-je neurie weijlandt in mien
en ’t grune onderwater grinnekt met
dicht duuzend weurde scheuter
ik blauw baoven gruun
en dreum mien ’n dròm
gedichte in moerstaal
iets schrif zichzelf terlindeduenkt ‘t
geheel neet onbescheiden
mellendiekt ‘ t fluusterdingen
gedachten trekket vaorn
krosenbrinkt deur miene hoed
gin zaod stoolt op den wenneplas
in de schoppe des doods
roest ’t manen, larven, empen muggen.
schimmel, mos en zwarte luze,
den stank van rotten, dooie muze -
hee ‘s den lesten dichter
in ons mooie plat
hee döt de deure too
gund wiet erinkvelden
een hoop kranen zwart
maor wat käminkt
daor um de ecke
das ne aparten
bierman keupert psalmen veur 't huus van de fienen
en avé maria - nomen est omen - veur rooms-katholiek
't morgenrood dagen al veur socialisten
rooms, rood of de fienen, 't was em geliek
en avé maria - nomen est omen - veur rooms-katholiek
't morgenrood dagen al veur socialisten
rooms, rood of de fienen, 't was em geliek
’n baelderskind dat zwarvend af mag hendriksen
nao hemelse paleizen, kump thuus as koningskind
dan wieter doornopper, de ogen uut de dopper
jolinkt oerend hard de motoren op ’t hengelse zand
en kiek uut, de hoonderen jolijt stoevend an de kant
carnavalscowboys wellingt aover ’t arf
onder ‘n zinderende heujmaker
en vleugels op de kont
temoldert 't in 't rond
dweistern in dikken mot
willemsent ’t op halle an
kleine keerltjes lucast aover straote
ho mos dat no jentinkt dur mien kop
veur pauwen en poeten
manschot ik op de kapok
altied dat häösten, wat he-j d’r an?
bartelinkt ’t haenig an
umdat jao jao
bluemerst naor
nae, nae
leu integgen kommen
gewoon laeven
lettinkt ’t oaver ‘t goor
kick op òw
gussinkloot ‘t
soms he’j ne dag wolsinkt ’t wieter
wao’j weer met wieter könt
echo’s van lohues
wiej hebt mekare
maor één moment ekend
tenhoopent ’t rondeel
het was misschien ne tel,
of daorumtrent
maor ik blief an ow denk’n
in hele mooie zinnen
ottink ik an ’t end
thuuskommen
onninkt-stronkst ‘t
wat ’t achterhooks toch
groot wezzen kan
navist ’t stillekes nao.
samenstelling:
hans mellendijk
28 januari 2010
Met lof, eerste prijs Dicht(er) uut de buurt, Staring Instituut februari 2010.
Abonneren op:
Posts (Atom)